Gmina Solec-Zdroj

  „9 września wojna zbliżyła się do Solca w sposób bezpośredni. Od rana przemieszczały się tędy oddziały Armii Kraków zdążającej do przeprawy przez Wisłę. Była to piechota, wozy i rowerzyści. Wyraźnie zdrożeni. Chętnie sięgali po podawaną wodę, chleb, mleko. W godzinach popołudniowych zbliżyli się Niemcy. Zaczęło się od ostrzału artyleryjskiego. Powstał pożar, który objął szereg zabudowań wzdłuż placu przed remizą strażacką. Spłonęły zabudowania Maćkowskich, Zielińskich, Kowalskich, Dyrduła i częściowo Kunatów. Zniszczony został Dom Generalski (za Pensjonatem, obecnie Jasną). Ludzie gromadzili się w - jak sądzono – bardziej bezpiecznych, bo murowanych domach. Wielu zebrało się w piwnicach Pensjonatu. Wszędzie, przez cały czas trwania artyleryjskiej nawałnicy śpiewano pieśni, by zagłuszyć strach i pokrzepić serca.

      Nikt z cywilnych ludzi nie zginął. Jak się później okazało, zmarła jakaś starsza kobieta w jednym z żydowskich domów. W pobliżu domu Franciszka Kunata przy strudze obok mostu został ranny żołnierz poruszający się na rowerze. Miał wyrwany kawał ciała, tuż przy lewej łopatce. Tym i jeszcze dwoma rannymi zajęła się Maria Buczkówna w domu Marii Grochowskiej (obecnie znajduje się tam dom – siedziba sióstr zakonnych). Lekarza wówczas nie było, był zmobilizowany. Gdy ucichły strzały do zgromadzonych w różnych miejscach wkraczali żołnierze Wermachtu z typowym „hende hoch” i karabinami skierowanymi wprost na przerażonych ludzi.

          Tak zaczęła się okupacja.”

                                                                      Fragment wspomnień Klementyny Helis